We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Op de laatste dag van de Amerikaanse Burgeroorlog voerde officier Joshua Chamberlain het bevel over het leger van de Unie. Zijn soldaten gingen in een lange rij staan aan weerszijden van de weg waarover het zuidelijke leger aan kwam marcheren om zich over te geven. Eén verkeerd woord of een uitdagend gebaar zou al genoeg kunnen zijn om de zwaar bevochten vrede in een slachting te veranderen. Chamberlain kwam met een briljant en ontroerend plan: hij gaf zijn troepen het bevel om voor de vijand te salueren. Gehoon en gespot waren uit den boze. De soldaten salueerden en hielden zwaarden omhoog ter begroeting.
De groep religieuze leiders die de op overspel betrapte vrouw naar Jezus sleepten, hadden er geen idee van dat ze haar op steenworp afstand van de genade brachten. Ze waren erop uit om Hem in diskrediet te brengen. Als Hij zei dat ze de vrouw moesten laten gaan, dan zou Hij tegen de wet van Mozes ingaan. Maar als Hij haar veroordeelde, zouden de vele mensen die Hem volgden niet meer weten of ze zijn woorden van genade en liefde serieus moesten nemen.
Een paar jaar voordat hij de 26e president van Amerika werd (1901-1909), bereikte Theodore Roosevelt het bericht dat zijn oudste zoon, Theodore Jr., ziek was. Hoewel zijn zoon er wel weer bovenop zou komen, voelde de oorzaak van Teds ziekte aan als een dreun in Roosevelts maag. De artsen vertelden dat hij de oorzaak van de ziekte van zijn zoon was. Ted leed aan een ‘zenuwuitputting’ omdat hij door Theodore ongenadig onder druk was gezet om het harde ‘vechterstype’ te worden dat hij zelf dankzij zijn kwetsbare kindertijd niet had kunnen worden. Toen hij dit hoorde, beloofde Roosevelt Sr. om daar voortaan van af te zien: ‘Vanaf nu zal ik Ted nooit meer onder druk zetten, geestelijk noch fysiek.’
Toen mijn vrouw en ik voor het eerst gingen samenwerken aan een schrijfproject, werd het pijnlijk duidelijk wat het grootste probleem ging worden: uitstellen. Haar taak was het om wat ik schreef te redigeren en me aan het schema te houden; mijn taak leek het te zijn om haar gek te maken. Gelukkig wonnen haar organisatievermogen en geduld het meestal van mijn weerstand tegen deadlines en sturing.
Samen met een groep andere passagiers zat ik in een luchthavenbusje om op een ander vliegtuig over te stappen, toen de chauffeur de opdracht kreeg om ‘te blijven staan’. Het leek erop dat we onze aansluiting zouden missen, en een van de passagiers werd het allemaal te veel. Boos viel hij tegen de chauffeur uit, tegen wie hij zei dat hij zijn bevelen terzijde moest leggen of anders ‘een rechtszaak aan zijn broek zou krijgen’. Net op dat moment kwam een medewerker van de luchtvaartmaatschappij met een koffertje in zijn hand aan rennen. Hij keek de boze reiziger aan en hield blij het koffertje omhoog. Toen hij weer bij adem was gekomen zei hij: ‘U was uw koffertje vergeten. Ik hoorde u zeggen hoe belangrijk de vergadering was waar u naartoe op weg was, en ik dacht dat u hem wel nodig zou hebben.’
Bij ons thuis is de uitdrukking ‘enige montage vereist’ vaak de oorzaak geweest van heel wat frustratie (bij mij) en pret (bij de rest van ons gezin). Toen mijn vrouw en ik pas getrouwd waren, probeerde ik wat simpele reparaties in huis uit te voeren, die steevast tot rampzalige resultaten leidden. Een douchekop die ik gerepareerd had deed het uitstekend, tenminste als het de bedoeling was om het water langs de muren naar beneden te laten lopen. Toen we kinderen kregen, betekende dat geen einde aan mijn fiasco’s, bijvoorbeeld wanneer ik mijn vrouw, Cheryl, ervan verzekerde ‘dat ik geen instructies nodig had’ om dat ‘simpele’ speelgoed in elkaar te zetten. Fout!
Bij mijn werk als aalmoezenier kom ik wel eens mensen tegen die vragen of ik hun wat extra geestelijke hulp wil verlenen. Hoewel ik altijd bereid ben om tijd te besteden aan iemand die om hulp vraagt, merk ik vaak dat ik meer van hen leer dan zij van mij. Dat gold in het bijzonder toen ik met een pijnlijk eerlijke jonge christen sprak, die met enige spijt zei: ‘Ik geloof niet dat het een goed idee is dat ik in de Bijbel lees. Hoe meer ik lees over wat God van me verwacht, hoe meer ik over anderen oordeel die niet doen wat er staat.’
In 1878 kwam de Schot Alexander Mackay als zendeling aan in wat tegenwoordig Oeganda heet. Het eerste wat hij daar deed, was een smidse beginnen onder een stam die door koning Mutase geregeerd werd. De dorpelingen verzamelden zich om naar die vreemdeling te kijken. Daar verbaasden ze zich over want iedereen ‘wist’ toch dat zoiets vrouwenwerk was? In die tijd was er geen man in Oeganda die met zijn handen werkte. Ze vielen andere dorpen aan om slaven gevangen te nemen, die ze weer aan anderen doorverkochten. Maar hier was die vreemde man die allerlei gereedschap maakte om het land mee te bewerken.
Jaren geleden werkte ik in Boston in een kantoor dat uitkeek over de Granary Burying Ground, waar vele prominente Amerikaanse historische figuren begraven liggen. Je vindt daar de grafstenen van John Hancock en Samuel Adams, twee van de ondertekenaars van de Onafhankelijkheidsverklaring, en nog geen meter verderop staat de steen van Paul Revere, een andere held uit de onafhankelijkheidsoorlog.
Zwip, zwap. Zwip, zwap.
Een man van middelbare leeftijd kwam naar me toe. Ik had zojuist een workshop gegeven bij het bedrijf waar hij werkte, en hij had een vraag voor me: ‘Ik ben al bijna mijn hele leven christen, maar ik stel mezelf voortdurend teleur. Hoe komt het toch dat ik altijd dingen lijk te doen die ik niet wil, en nooit de dingen doe waarvan ik weet dat ik ze moet doen? Zou God het niet een keer zat worden met mij?’ Twee andere mannen die naast me stonden wekten de indruk dat ze het antwoord op die vraag ook graag zouden horen.
Een collega van me gaf toe dat hij weinig met Jezus had. Hij vertelde me over zijn ‘comfortabele, narcistische leventje’, zoals hij het noemde, en hoe hem dat nauwelijks voldoening gaf. ‘Maar het probleem is dit: ik heb wel geprobeerd om een beter mens te zijn, zelfs om anderen te geven, maar het werkt gewoon niet. Het lijkt erop dat ik alles niet kan doen wat ik graag wil, en de dingen blijf doen waar ik juist graag mee wil kappen.’
